William Barker

40px|Croix de Guerre 1914-1918 (Francja)
40px|Srebrny Medal za Męstwo Wojskowe (Włochy) 40px|Srebrny Medal za Męstwo Wojskowe (Włochy; po raz drugi) |commons = }} William George Barker (ur. 3 listopada 1894 w Dauphin w prowincji Manitoba, zm. 12 marca 1930 w Ottawie) – kanadyjski pilot, jeden z najlepszych kanadyjskich asów myśliwskich okresu I wojny światowej. Odniósł 50 zwycięstw powietrznych. Latał najpierw w 9., a później w 4, 15, 28, 66 Eskadrze RFC, następnie 139 i 201 Eskadrze RAF. Był najsłynniejszym pilotem, który latał na samolocie Sopwith Camel.

William Barker urodził się 3 listopada 1894 roku w Dauphin w prowincji Manitoba. Pasjonował się jazdą konno i polowaniami, wobec tego po wybuchu I wojny światowej zgłosił się na ochotnika do służby wojskowej i został przydzielony do kawalerii. W grudniu 1914 roku został wcielony do 1 Pułku Kanadyjskich Strzelców Konnych, z którym w czerwcu 1915 roku przybył do Europy. Z uwagi na talenty strzeleckie, Barker został celowniczym karabinu maszynowego. We wrześniu 1915 roku wraz ze swoim pułkiem został skierowany na front pod Ypres. Na skutek realiów okopowej wojny pozycyjnej, zgłosił podanie o przeniesienie do lotnictwa. Zostało ono uwzględnione dopiero w 1916 roku, wobec rosnących strat w lotnictwie rozpoznawczym, i w marcu Barker został skierowany na skrócony kurs obserwatora lotniczego.

Już od 8 marca 1916 roku Barker rozpoczął loty bojowe jako obserwator stażysta w 9 dywizjonie, na samolocie RAF B.E.2. 2 kwietnia został mianowany obserwatorem, w stopniu podporucznika (2nd Lieutenant), i przeniesiony do 4 dywizjonu prowadzącego rozpoznanie fotograficzne. W czerwcu został lekko ranny pociskiem w nogę. W lipcu został ponownie przeniesiony do 15 dywizjonu zajmującego się głównie korygowaniem ognia artylerii. 21 lipca, wciąż latając jako obserwator na B.E.2, zestrzelił atakujący niemiecki samolot (zidentyfikowany jako Roland C.II), jednakże nie zostało to oficjalnie uznane w braku potwierdzenia. 15 sierpnia, po odparciu ataku myśliwca, Barker został wyróżniony wzmianką w rozkazie (zestrzelenia oficjalnie nie potwierdzono). Ponownie odparł atak dwóch myśliwców we wrześniu, uszkadzając jeden. 15 listopada Barker odkrył niemiecką koncentrację wojsk i naprowadził na nie przez radio ogień artylerii, dzięki czemu powtórnie został wymieniony w rozkazie. 23 listopada zakończył turę bojową i został wycofany do Anglii. 10 stycznia 1917 roku w uznaniu zasług został odznaczony Krzyżem Wojskowym.

W grudniu 1916 roku Barker na swój wniosek został skierowany na kurs pilotażu. Powrócił następnie do swojego dywizjonu, wykonując pierwszy lot bojowy jako pilot 25 lutego 1917 roku. Jego stałym obserwatorem był ppor. Goodfellow. Za wykrycie próby ataku niemieckiego i naprowadzenie na nią ognia artylerii 25 kwietnia załoga została wymieniona w rozkazie armijnym. 28 maja 15 eskadra rozpoczęła przezbrajanie na nowsze samoloty RAF R.E.8, zakończone w lipcu. Barker został w tym czasie dowódcą eskadry C dywizjonu, w stopniu kapitana. 18 lipca został powtórnie odznaczony Krzyżem Wojskowym. W sierpniu został raniony odłamkiem w głowę, ale niegroźnie i zdołał wylądować. Po tym, we wrześniu Barker został wycofany na tyły i skierowany do szkoły lotniczej jako instruktor. Opanował wówczas także pilotaż samolotów myśliwskich, starając się wrócić na front.

Jeszcze we wrześniu 1917 został przydzielony na swój wniosek do 28 dywizjonu, szkolącego się na myśliwcach Sopwith Camel, zostając tam dowódcą eskadry C. 8 października dywizjon ten został przerzucony na front do Saint-Omer we Francji. Jeszcze tego wieczoru w locie zapoznawczym dowódców eskadr z terenem Barker zestrzelił pierwszy niemiecki myśliwiec za liniami wroga, lecz nie został on zaliczony oficjalnie. 20 października miało miejsce pierwsze potwierdzone zwycięstwo Barkera, natomiast 26 października zaliczono mu dwa zestrzelone myśliwce. 28 dywizjon został po tym przeniesiony na front włoski, dokąd przybył w listopadzie, wykonując pierwszą misję bojową 29 listopada z lotniska Grossa. Tego dnia zestrzelił tam czwarty zaliczony oficjalnie samolot Albatros D.V.

William Barker wsławił się tym, że pilotowany przez niego Sopwith Camel (numer B6313) był najskuteczniejszą maszyną myśliwską w historii RAF-u, zestrzeliwując 46 samolotów i balonów obserwacyjnych w ciągu jednego roku od września 1917 do września 1918, w misjach o łącznym czasie 404 godzin. Ostatnie cztery zwycięstwa Barker odniósł na myśliwcu Sopwith Snipe - wszystkie w jednym locie 27 października 1918, za co został odznaczony najwyższym brytyjskim odznaczeniem – Krzyżem Wiktorii (sam został podczas tej walki ranny).

Po wojnie w kwietniu 1919 roku założył z Williamem Bishopem przedsiębiorstwo lotnicze Bishop and Barker Company, prowadzące loty z Toronto, które jednak szybko zbankrutowało. W latach 1920–24 służył w kanadyjskim lotnictwie wojskowym, jednakże był oddelegowany do Wielkiej Brytanii i zajmował się problematyką transportu lotniczego na Bliskim Wschodzie. W 1924 roku odszedł z wojska i zajął się przemysłem tytoniowym, ale po pięciu latach sprzedał swoje przedsięwzięcie. Związał się z przemysłem lotniczym i w styczniu 1930 roku został wiceprezesem kanadyjskiego oddziału firmy Fairchild Aircraft. 12 marca 1930 roku zginął w katastrofie lotniczej koło lotniska pod Ottawą na samolocie Fairchild KR-21. Jako przyczynę uznano błąd pilota. Źródło: Wikipedia