Rabindranath Tagore

Rabindranath Tagore (), nome anglicizado de Rabíndranáth Thákhur (रवीन्द्रनाथ ठाकुर), nado en Calcuta o 7 de maio de 1861 e finado en Calcuta, India, o 7 de agosto de 1941, foi un polímata indio que destacou como poeta, escritor, dramaturgo, compositor, filósofo, reformador social e pintor. Reformou a literatura e a música bengalí, así como a arte india co modernismo contextual a finais do século XIX e principios do XX. Autor da poesía "profundamente sensible, fresca e bela" de ''Gitanjali'', converteuse en 1913 no primeiro non europeo e o primeiro letrista en gañar o Premio Nobel de Literatura. As cancións poéticas de Tagore eran vistas como espirituais e impredicibles; con todo, a súa "prosa elegante e a súa poesía máxica" seguen sendo descoñecidas fóra de Bengala. Foi membro da Royal Asiatic Society. Coñéceselle como "o bardo de Bengala", Tagore era coñecido polos alcumes: Gurudeb, Kobiguru, Biswokobi. }}

Foi un brahman e zamindar (aristócrata) bengalí de Calcuta con raíces ancestrais nos distritos de Bardhaman e Jessore, Tagore escribiu poesía cando tiña oito anos. Á idade de dezaseis anos, publicou os seus primeiros poemas importantes baixo o pseudónimo de ''Bhānusiṃha'' ("León do Sol"), que foron tomados polas autoridades literarias como clásicos perdidos. En 1877 publicou os seus primeiros relatos curtos e obras dramáticas co seu verdadeiro nome. Como humanista, universalista, internacionalista e ardente crítico do nacionalismo, denunciou ao Raj Británico e defendeu a independencia de Gran Bretaña. Como expoñente do renacemento bengalí, abarcou un amplo canon que comprendía pinturas, bosquexos e garabatos, centos de textos e unhas dúas mil cancións; o seu legado tamén perdura na súa fundación da Universidade Visva-Bharati.

Tagore modernizou a arte bengalí rexeitando as ríxidas formas clásicas e resistíndose ás restricións lingüísticas. As súas novelas, relatos, cancións, dramas-danza e ensaios abordaron temas políticos e persoais. As súas obras máis coñecidas son ''Gitanjali'' (''Ofrendas de cancións''), ''Gora'' (''A cara bonita'') e ''Ghare-Baire'' (''O fogar e o mundo''). Os seus versos, relatos e novelas foron aclamados -ou criticados- polo seu lirismo, coloquialismo, naturalismo e contemplación antinatural. Dúas nacións elixiron as súas composicións como himnos nacionais: O "Jana Gana Mana" da India e o "Amar Sonar Bangla" de Bangladesh. O himno nacional de Sri Lanka inspirouse na súa obra. Được cung cấp bởi Wikipedia